Minerva’s Gothics

Rhwng 1790 a 1820, cyhoeddodd Gwasg Minerva William Lane nifer na welwyd ei debyg o nofelau gan awduron benywaidd di-nod i lyfrgelloedd cylchol. Gan fod y nofelau hyn yn bwydo ffasiwn yr oes am themâu sentimental a rhamant Gothig, roeddent bryd hynny, ac maent hyd heddiw, yn cael eu diystyru’n gyffredinol fel effemera. Yn ddiweddar, fodd bynnag, mae ysgolheigion sydd â diddordeb mewn hanesyddoli canfyddiadau Rhamantaidd o athrylith ac awduraeth wedi dechrau croesawu Minerva’n ôl i hanes llenyddol. Drwy osod nofelau Minerva yn ganolog yn y dadansoddiad, mae Minerva’s Gothics yn dangos bod ‘gorbryder’ Rhamantaidd yn cael ei gysyniadu’n well fel ‘cyfnewid’ cilyddol nad yw’n gwbl gyfartal, cydberthynas ddynamig rhwng nofelau Minerva a gwleidyddiaeth a barddoneg y cyfnod Rhamantaidd. Mae darllen nofelau Minerva ar gyfer eu confensiynau poblogaidd cyffredin yn dangos bod nofelwyr oedd yn ysgrifennu ar gyfer llyfrgelloedd cylchol gyda’i gilydd yn ailgylchynnu, ymgysylltu ac addasu syniadau cyffredin am natur menywod, y drefn gymdeithasol ac, yn fwyaf pwysig, yr union ailddiffiniadau Rhamantaidd o awduraeth a llenyddiaeth sy’n golygu nad yw eu nofelau’n werth eu darllen. Drwy gydnabod model awdurol cydweithredol yn hytrach na dim ond deilliadol Minerva, caiff llwybr anghofiedig ei adfer rhwng adweithiau Rhamantaidd cenhedlaeth gyntaf i ddiwylliant print poblogaidd a syniadaeth ddylanwadol Percy Shelley am y bardd yn A Defence of Poetry.